അസ്തമയം, സന്ധ്യ , വെളിച്ചം - തഞ്ചാവൂർ നിറങ്ങൾ

ഞാൻ എന്റെ ജീവിതത്തിൽ ഇതിനു മുൻപ് ഒരിക്കൽ പോലും തഞ്ചാവൂർ പോയിട്ടില്ല. പോകണം എന്ന് കൃത്യമായി പ്ലാൻ ചെയ്തിട്ടുമില്ല. പക്ഷെ ഉന്മാദത്തിന്റെയും മറവിയുടെയും ധ്യാനത്തിന്റെയും ഇടയിലെ ഏതോ ഒരു  സമയത്ത് എപ്പോഴൊക്കെയോ പെരിയ കോവിലും അവിടുത്തെ സ്വർണവർണം നിറഞ്ഞ സന്ധ്യയും മനസ്സിലേക്ക് കേറി വന്നിട്ടുണ്ട്. കാലിൽ കരിങ്കല്ലിന്റെ തണുപ്പും സാന്ധ്യനിറങ്ങളുടെ പെരുക്കവും പലകുറി സങ്കല്പത്തിൽ വന്നും പോയുമിരുന്നിട്ടുണ്ട്.
മുൻപ് ഇവിടെ എപ്പോഴോ പോയിട്ടുണ്ടോ എന്ന് തോന്നിപ്പിക്കുന്ന dejavu ആണ് ഒരു വൈകുന്നേരം അവിടേക്ക് കയറി ചെന്നപ്പോൾ ആദ്യം തോന്നിയത്..

നിറങ്ങളേ...

തമിഴ് നാട്ടിലെ കുംഭകോണത്ത് നിന്ന് 40 കിലോമീറ്ററും മധുര യിൽ നിന്ന് 190 കിലോമീറ്ററും ദൂരെയുള്ള തഞ്ചാവൂരിലെ ബൃഹദീശ്വര ക്ഷേത്രം അപ്പോൾ സന്ധ്യാകിരണങ്ങളേറ്റ് നിൽക്കുകയായിരുന്നു.
തഞ്ചാവൂരിലെ സന്ധ്യാസമയത്തിന് സ്വർണ നിറമാണ്. ഗോപുരങ്ങൾ ഓരോന്നും താണ്ടി പെരിയ കോവിലിന്റെ തൊട്ടടുത്ത എത്തുമ്പോൾ കോവിലിന്റെ ഉള്ളിൽ നിന്ന് കേട്ട പെരുമ്പറ ശബ്ദം എനിക്കുള്ളിൽ നിന്ന് പുറത്തിറങ്ങി പോയത് പോലെയാണ് അനുഭവപ്പെട്ടത്. കേട്ടും, വായിച്ചും, പഴകിയും വീണ്ടും വീണ്ടും മനസ്സിലാക്കുകയും ചെയ്ത ഒരു സ്ഥലം അതിലുമധികം തീവ്രതയോടെ മുന്നിൽ കാണുമ്പോൾ എല്ലാവരുടെയും ഉള്ളിൽ ഇങ്ങനൊരു പെരുമ്പറ കൊട്ടും എന്ന്  തോന്നുന്നു.

കുങ്കുമ സന്ധ്യ 

അസ്തമയത്തിന്റെ വെളിച്ചം 216  അടി നീളമുള്ള ബൃഹദീശ്വരന്റെ ഗോപുരത്തിന് താഴെയുള്ള പുൽത്തകിടിയിൽ ഇരിക്കുന്നവരിലും ഒരു വെളിച്ചം പകരുന്നത് പോലെ തോന്നി. ഫ്രെയിമുകൾ തിരഞ്ഞു ഫോട്ടോഗ്രാഫർമാർ കോവിലിനെ വലം വെച്ച് നടക്കുന്നുമുണ്ട്. ഈ നിറങ്ങൾ ഒരു ക്യാമറയിലും പകർത്താൻ ആകില്ലെന്ന് ആരോ അപ്പോൾ  പറയുന്നത് കേട്ടു. മനുഷ്യന്റെ സഹജമായ 'ആ ക്യാമറക്ക്' ഒഴികെ മറ്റൊന്നിനും, എന്ന് ഒരു തിരുത്തും.

ഗോപുരസന്ധ്യ 

ഓരോ കോണുകളിൽ നിന്നും വ്യത്യസ്ത സൗന്ദര്യമാണ് കോവിലിന്. കൂട്ടിലേക്ക് തിരിച്ച പോകുന്ന പക്ഷികൾ, പുൽത്തകിടിയിൽ വിശ്രമിക്കുന്നവർ, മുന്നിൽ കാണുന്ന നിറങ്ങൾ മാത്രം ശ്രദ്ധിക്കുന്നവർ, ഓടി നടക്കുന്ന കുട്ടികൾ- കാഴ്ചകളുടെയും നിറങ്ങളുടെയും  ബാഹുല്യമാണ് കോവിലിന്റെ ചുറ്റും.

Parting Light

ഓർമകളിലും മറവികളിലും നിശ്ശബ്ദതയിലും സൂക്ഷിച്ചു വെക്കാൻ ആവശ്യമുള്ള സാന്ധ്യ നിറങ്ങളുമായി  അവിടെ നിന്നിറങ്ങി. ചുറ്റും നിറഞ്ഞു നിന്ന സ്വർണ വെളിച്ചത്തെ ഗോപുരത്തിന് പുറത്ത് വരെ കൂടെ കൂട്ടി. 
അപ്പോഴും ഒരു കാതം ദൂരത്തിനപ്പുറം പെരുമ്പറ കൊട്ട്  തുടർന്ന് കൊണ്ടേയിരുന്നു. 
മുഴക്കങ്ങൾ നിറഞ്ഞ പെരുമ്പറകൊട്ട്...
ആദ്യമാദ്യം ചുറ്റിലും...
പിന്നെപ്പിന്നെ മനസ്സിലേക്കും...

PS: വടക്കുകിഴക്കൻ യാത്രയുടെ തുടർച്ച ഉടൻ!

മായാനദി

ഞാനിപ്പോൾ ബംഗ്ലാദേശിലാണോ അതോ ഇന്ത്യയിലാണോ? ഉംങ്ങോട് പുഴയുടെ മണൽ തീരത്ത് നിന്ന് വെറുതെ ആലോചിച്ചപ്പോൾ ഒരു വെളിപാടുണ്ടായി. സത്യം പറഞ്ഞാൽ ഞാനിപ്പോൾ ഇന്ത്യയിലുമല്ല ബംഗ്ലാദേശിലുമല്ല. രണ്ടു രാജ്യങ്ങളെയും ബന്ധിപ്പിക്കുന്ന ദാവ്കി എന്ന സ്ഥലത്താണ് ഞാനിപ്പോൾ. ഷില്ലോങ്ങിൽ നിന്ന് 95 കിലോമിറ്റർ അകലെ  ഈസ്റ്റ് ജൈനിത്തിയ ജില്ലയിലാണ് ദാവ്കി.

ദാവ്കിയിലെ  ഉംങ്ങോട് പുഴ- ആദ്യ കാഴ്ച 

ഒരു കാറിലാണ് ഞങ്ങൾ റിവായിലെ വേരുപാലം കണ്ട ശേഷം ദാവ്കിയിലെത്തിയത്. ഉംങ്ങോട് പുഴയുടെ അടുത്തെത്താറായപ്പോഴേക്കും കൂടെയുണ്ടായിരുന്ന ശ്രീ ഫോണിന്റെ റേഞ്ച് പോയതായി പരാതി തുടങ്ങി. ബംഗ്ലാദേശ് സമയം ചിലരുടെ ഫോണിലെങ്കിലും കാണിച്ചു തുടങ്ങി. ബംഗ്ലാദേശ് ബോർഡറിന്റെ അത്രയും അടുത്താണ് ഞങ്ങൾ എന്നത് വല്ലാത്തൊരു ഫീലിംഗ് ആണ് ഉണ്ടാക്കിയത്. ഏകദേശം 3.30  ഓടെ ഞങ്ങൾ അവിടെ എത്തി. 

ഇരുട്ടുന്നതിനു മുൻപ് ബോട്ടിംഗ് ഒക്കെ ചെയ്യണം എന്ന് ആഗ്രഹം ഉള്ളത് കൊണ്ട് വേഗം തന്നെ പുഴയിലേക്ക് ഇറങ്ങി. സോഷ്യൽ മീഡിയയിൽ  വടക്കു കിഴക്കൻ സംസ്ഥാനങ്ങൾ എന്ന് സെർച്ച് ചെയ്താൽ വരുന്ന ആദ്യ ടൂറിസ്റ്റ് സ്പോട്ടിൽ ഒന്നാണ് ഇപ്പോൾ ഈ ദാവ്കി.. കാരണം മറ്റൊന്നുമല്ല. ഉംങ്ങോട് പുഴയിലെ വെള്ളം തന്നെ. തെളിനീർ എന്നൊക്കെ  പറയില്ലേ.അതാണ് ഇതിലെ വെള്ളം. ഗൂഗിളിലെ ഫോട്ടോസ് ഒക്കെ കണ്ടപ്പോൾ ഞങ്ങൾ അത്രയൊന്നും വിശ്വസിച്ചിരുന്നില്ല. കാരണം അത് എത്ര വേണമെങ്കിലും manipulative ആകാമല്ലോ. പക്ഷെ ഇത് ശെരിക്കും ഞെട്ടിച്ചു.ക്രിസ്റ്റൽ ക്ലിയർ എന്നൊക്കെ പറയില്ലേ അതാണ് ഉംങ്ങോട് പുഴയിലെ വെള്ളം. 

കാണാനില്ലേ, പുഴയുടെ അടിത്തട്ട്?

ഇരുട്ടുന്നതിനു മുൻപ് ഞങ്ങൾക്ക് ചെറാപ്പുഞ്ചിയിലെ ഹോം സ്റ്റേയിൽ എത്തണം എന്നുള്ളതിനാൽ സമയം കളയാതെ ഞങ്ങൾ ബോട്ടിങ്ങിനു ഇറങ്ങി.ഹൊഗനക്കൽ, ശിവനസമുദ്രം, ഒക്കെ പോലെ ബോട്ടുകാർ ചുറ്റും വന്നു പൊതിയുന്ന കാഴ്ചയാണ് ഇവിടെയും. പിന്നെ ഞങ്ങൾ അഞ്ചു പേരും ഒരു ബോട്ടിൽ കയറി. തണുത്തുറഞ്ഞ ഡിസംബറിലായിരുന്നു യാത്ര. ഇരുട്ടിത്തുടങ്ങിയപ്പോഴേക്കും തണുപ്പ് തുളച്ചു കയറിൻതുടങ്ങിയിരുന്നു.

ബോട്ടിങ്ങിനു ഇറങ്ങുന്ന വഴി ഇറങ്ങണമെങ്കിൽ അത്യാവശ്യം പാടത്തൊക്കെ ഇറങ്ങി നടന്ന പാടവം വേണം. അല്ലെങ്കിൽ ഒറ്റ പോക്കിന് താഴെ എത്തും. അത്രയും സ്റ്റീപ് ആണ് ഇറക്കം.എന്തായാലും ഞങ്ങൾ പടച്ചോനെ ഇങ്ങള് കാത്തോളീ .... എന്ന് വിളിച്ചു ഒരു ഇറക്കം അങ്ങോട്ട് ഇറങ്ങി.

ഇന്ത്യയോ ബംഗ്ലാദേശോ?

വലത്ത് ഭാഗത്ത് ഒരു ഉത്സവം നടക്കുന്ന കണ്ട എന്താണ് സംഭവം എന്ന് ബോട്ടുകാരനോട് ചോദിച്ചപ്പോൾ അയാൾ പറഞ്ഞു അതാണ് ബംഗ്ലാദേശ് എന്ന്. അവിടെ എന്തോ ഉത്സവം നടക്കുകയാണ് എന്നും. വല്ലാത്ത ഒരു  ഫീൽ ആയിരുന്നു അത്. നിൽക്കുന്നത് ഇന്ത്യയിൽ പക്ഷെ തൊട്ടപ്പുറത്ത്  ബംഗ്ലാദേശ് കാണുന്നു. ഒരു വെളുപ്പ് പ്രതലം കൊണ്ടാണ് ഇന്ത്യയും ബംഗ്ലദേശും വെവ്വേറെ ആയി മാർക്ക് ചെയ്തിരിക്കുന്നത്.നിയമപരമല്ലാതെ ആർക്കു വേണമെങ്കിലും അപ്പുറത്തേക്ക് കടക്കാം, ഇങ്ങോട്ടും വരാം. ഒരു ചെക്ക് പോസ്റ്റ് ഉണ്ടെങ്കിലും സമയക്കുറവു മൂലം ഞങ്ങൾക്ക് അവിടേക്ക് പോകാൻ സാധിച്ചില്ല. 

തൂക്കുപാലം 

ബോട്ടിൽ യാത്ര തുടങ്ങി കുറച്ച കഴിഞ്ഞപ്പോൾ മുകളിൽ ഒരു തൂക്കുപാലവും കണ്ടു. പണ്ട് കാലത്തു വ്യവസായ ആവശ്യത്തിന് ഉപയോഗിച്ചിരുന്നതായിരുന്നുവത്രെ അത്. ഒരു 30  മിനിറ്റ് ബോട്ടിൽ യാത്ര ചെയ്ത ഞങ്ങൾ പുഴയുടെ മറ്റൊരു കരയിൽ എത്തി. അവിടെ ഇറങ്ങി കൊറേ നേരം ചിത്രങ്ങളും മറ്റും എടുത്തു.

പുഴയിലെ വെള്ളം ശെരിക്കും അടിത്തട്ട് കാണുന്ന പോലെ തന്നെയാണ്. മകന് അവിടെ നിന്ന് തിരിച്ച വരണം എന്ന് തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. വെള്ളവും മണലും ബോട്ടിങ്ങും എന്നും ഉണ്ടാവുമെന്നായിരുന്നു അത് വിചാരിച്ച് വെച്ചത്. പക്ഷെ ഒരു ആഴ്ച കഴിഞ്ഞാൽ സ്കൂൾ, ചോട്ടാ ഭീം, സ്‌പൈഡർമാൻ, ബിസ്കറ് തുടങ്ങിയ കാര്യങ്ങളുമായി സംഭവം എല്ലാം പഴയ പോലെ ആകുമെന്ന് മകന് മനസ്സിലാകുന്ന പ്രായം അല്ലല്ലോ.

മറുകരയിൽ ക്യാമ്പിങ്ങിനുള്ള സ്ഥലം 

എന്തായാലും ദാവ്കി യിലേക്കുള്ള യാത്ര ഒരിക്കലും മറക്കാൻ പറ്റാത്ത ഒരു അനുഭവം ആയി മാറി. അഞ്ചു മണിയോടെ അവിടെ നിന്ന് പുറപ്പെട്ടു. ഏകദേശം 7.30 ഓടെ ചെറാ പുഞ്ചിയിലെ ഹോം സ്റ്റയിൽ എത്തി.

അടുത്ത ദിവസത്തെ പരിപാടിയെ കുറിച്ച ആലോചിക്കുമ്പോൾ തന്നെ ഒരു ഉൾക്കിടിലം ആണ് ഉണ്ടായിരുന്നത്. ഒറ്റ ദിവസം 3000 സ്റ്റെപ്പുകൾ കയറുക എന്ന ദൗത്യം ആയിരുന്നു ഞങ്ങളുടെ മുന്നിൽ ഉണ്ടായിരുന്നത്. അതും, അന്ന് നാല് വയസ്സുണടായിരുന്ന മകന്റെ ഒപ്പം. 

അതേക്കുറിച്ചു അടുത്ത തവണ എഴുതാം.

യാത്ര ചെയ്ത ദൂരം: 95 കിലോമീറ്റർ 

ഏകദേശ സമയം: 2  മണിക്കൂർ 

തീർച്ചയായും ട്രൈ ചെയ്യേണ്ടത് 

* പുഴയിലെ ബോട്ടിങ് 

* മറുകരയിൽ ചെന്നിരുന്ന് വെറുതെ പുഴ നോക്കിയിരിക്കൽ 

* അയൽ രാജ്യത്തെ വിളിപ്പാടകലെ കാണൽ 

Visiting The Living Root Bridges And The Cleanest Village in Asia

This is actually Day 2. But, on our day 2, we visited three places. So I have decided to split the day into two parts. Here's the first part. Hope you will enjoy it as much as I did.

PS: Since Google and Bing give you all the historical and tidbits about these places, I have tried to tell you only about whatever I have felt through the posts.

Whatttt!
Karthi and I are late....
Late by around half an hour.
" Oh, That's all?"
" Yeah"
But "that's all" doesn't work in the North East. We were supposed to be ready by 6 AM and start our journey to the eastern most region of India. More than that we were excited to see Bangladesh and maybe to cross that epic bridge if get a chance. But before reaching there, we had so much to cover.

Our Shakadam for the day

But, we are late. We woke up late because the almost-close-to-minus temperature of Shillong had hit our spines badly on the previous day. Sri, the perfectionist, and Chetna, the smartie were up and almost ready. We had no other choice than to get ready, pack the bags and get into the car.


We had hired a Maruti 800 for the day. This was arranged by the people at Traveller's Nest and Vicky, the driver was already present before we packed our bags. After all the initial hiccups, we started our journey by 6.30 AM.

From Bridges to Root Bridges

Bidding goodbye to Shillong, we passed the meandering hills and beautiful valleys to our first destination, Riwai. Riwai is home to one of the most beautiful natural root bridges in the world. Riwai village is located at 82 kilometres from Shillong and 8 Kilometres from Mawlyngong.
I am sure that the word Mawlyngong rings in your mind that epic Google image of cleanliness and serenity. Your guess is almost right. Mawlyngong is described as the cleanest village in Asia.

We were just near those gigantic root bridges in Riwai village by around 9.30 AM.

I don't know why he's doing so!!!

"Strong Roots Never Break." That's how philosophically it can be described. As we reached the grand entrance of Riwai village towards the living root bridges, we had no clue of what's going to be in store. As we walked through the small rocks and stones, we saw the living root bridges in the distance. Enough has been said and discussed this place in Google and blogs. But, one thing I can assure you. It looked like a place straight out of a fairytale. Meandering streams, tiny rivulets, beautiful cascades and then the living root bridges appeared right in front of us.

The living root bridges in Riwai

The root bridges are very much like the normal bridge that you see everywhere. Wait. There is a difference. The similarity lies in only the structure. It is made from the aerial roots of rubber trees using hands by the Khasi people. Even though we had read so many blogs about it, seeing them and touching and feeling the bridge was a different experience. We first crossed the root bridges and then climbed up. Our destination was the viewpoint situated in the village.

We walked through the mud roads of Riwai village. The villagers were least bothered about most of the tourists since it was a regular thing for them most of the days. Since it was Christmas day, there was a mad rush of people from all parts of the country.

The unending trails

 As we walked through the village towards the viewpoint, we couldn't help but notice the people and the place they stay in. Kids were staring at us, while men and women were busy in their household chores. And we walked almost one to two kilometres to reach the viewpoint. The pathway to the viewpoint was made of bamboos and we, including Shashank enjoyed that.Spending some time there, we decided to go back to living root bridges.

Towards View point

 It was marathon photo session for all of us as some of us in the team thought that they'll never pay a visit anytime sooner to this region of India. ( Not everyone thought the same - SIC) Shashank had some masti in the stream nearby. Now it was time for us to go to our next destination on the same day.

Aerial View of Root Bridges

Clean, cleaner, cleanest

Mawlyngong- The Cleanest Village In Asia

 It was a Christmas day and Meghalaya being a Christian-dominated State were busy with carols, prayers and so much of other activities. It was noon and we had to finish our lunch before visiting the cleanest village in Asia. There were not a single hotel that was opened in Mawlyngong on that day. And needless to say, after all the trekking and photo posing, we were super hungry. To our luck, a small place near the entrance to Mawlyngong village was serving food. It was crowded, but we managed to find a place. After a wholesome North East meal, we then took a stroll through the cleanest village in Asia.

That epic stroll

 It was indeed one of the most memorable experiences of our life time. Reading about Mawlyngong in blogs always make us think about its sublimity. I had always thought that how these people are protecting and preserving it. While walking through the village, which has 94 houses in total, I was thinking how these people are coping up with so many tourists(travellers!!!) every day. Imagine when you wake up there are some hundreds of people right in front of you and staring at you for so long. But Mawlyngong people are so used to it. They handle everything at their own pace. The significant thing about Meghalaya and especially Mawlyngong is its matrilineal society. Here, wealth and property are transferred from mothers to the younger daughters and she will also keep her mother's surname. That means Padmaja Vasudevan (mother) will transfer all her wealth to Yamini Padmaja and she will live happily ever after! ;) What an idea Madamjee!

Even the garbage bins were so clean!

We spent time till 2 PM there looking at various houses and the people and then decided to go to our last destination for the day. Our last stop for the day was to the eastern most part of India, just near to Bangladesh. From not even seeing a State border until the early 20s of my life, seeing another country even from a small distance is like 'Awww'. 
More on that experience in the next post.

Distance covered

• Shillong To Living root bridges: 80 kilometres
• Root Bridges to Mawlyngong - 3 kilometres

Must try

• Standing on the Living root bridges and pose for that epic DP or a Selfie. 
• Stroll through Mawlyngong Village without intruding the families

Towards The Scotland of The East

"Don't go to the North Eastern part of India now."

"Are you guys mad? North East!!! What's there to see ?"

" I guess you should go in April, when the climate is warm. Or maybe in monsoon, when Cherrapunje and other North Eastern states can be seen in its full glory."

Oh My God! We had enough and enough of such advices from all quarters, when we just thought about this trip to the North East. Advices and Gyans were pouring in, albeit steady information. Our first hurdle was an itinerary. Though we had done several weekend trips, the self-planning-long-vacation was a first-time experience. Maybe, atleast for me. Lots of discussions happened with Karthi, who is amazing at making itineraries. Chetna and Sri were also part of it, with inputs given at the right time. With several days of talks, we came with a perfect itinerary covering some of the most beautiful areas of Meghalaya & Assam.

Umiam Lake View point

Yay! We have an itinerary. We felt like over the moon. A beautiful feeling, to be precise. After hours and weeks of planning and thinking and scratching our head and what not, when an itinerary comes in place, it is a great feeling. 

In the coming days,flights were booked, hotel rooms were checked and called upon, arrangements of vehicles were done. We were almost ready.

And then the D-day came. It was the last week of December. 

Christmas eve. 

Karthi had an early flight, while Chetna, Sri, me & Shashank took the later flight. It took us 2.5 hours to reach Guwahati from Bengaluru. We reached just before afternoon in Guwahati.

The Name Says it all

Guwahati airport, being a defence airport, is small in size with not-so-great facilities around. (Its rest room was really dirty, on first look). Never mind. We enquired at the Meghalaya tourism centre about hiring of vehicles. The first option was a Winger, which will not have stops in between. Another option was to hire a vehicle of our own. We chose the latter as we had to stop at various points en route.

Our destination was Shillong.

Shillong is nicknamed as the Scotland of the East. Much has been said and told about Shillong. As soon as we came out of the airport, we silently thought whether this is the supposedly cold climate of the Eastern States ( The climate in Guwahati was almost like that of Bangalore and look at us: We were packed with sweaters, woollen and what not). It was complete on the contrary and we had to remove our jacket and sweaters while travelling in the car. Our driver Marbo was an introvert and didn't speak much unless we prodded. As Shashank and me were sitting in the front seat, he was completely stuck with questions about the place ( from us ) and whole lot of queries about steering, clutch, gear and every other part of the vehicle ( by Shashank).

As soon as we reached halfway, we were proven wrong as most of us started getting hold of the jackets. The climate was becoming colder and colder. We stopped at a roadside dhaba and gulped some rice-dal. That was our first time experience of North Eastern cuisine. I was a little sceptical and hence decided to settle with dal chaval, while others ordered for Paranthas, poori-masala etc.

First North Eastern Meal

It was 2 PM by then. After a wholesome meal, we continued the journey. The Guwahati-Shillong road is peculiar and strange. Whoever that has travelled in this stretch will not miss the name boards on both the sides. On your left it is Assam and on the right side it is Meghalaya. So, technically you are travelling through both states at the same time; all thanks to Meghalaya-Assam inter state dispute, dating back to years. While asking Marbo about this history and other myths about the region, it was almost evening.

By around 3.30 or 4 PM, we reached the gateway to Shillong; Umiam lake. Umiam lake is colloquially called as Barapani. As we were inching towards Shillong,the climate became extremely chilling and colder. At least for me. There were a few strong and bindaas travellers in the group like Karthi & Sri. ;)

Umiam Lake aka Barapani

Barapani is extremely beautiful even from a distance. Even though the blogs and travelogues warned highly about the effects of pollution on the lake, I was amused by its sublime beauty and serenity. At the view point, standing still with a cup of tea, we made some memories; both with the eyes and the camera.

Marbo was becoming a little restless and then we decided to reach our home stay in Shillong soon. From Umiam lake, our place of stay is just 20 kilometres away. But, since it was the Christmas eve, the roads were choked with Christmas carols and some dance-masti. Hence it took us almost more than one hour to reach the room.

Our home for the day

We chose to stay in Traveller's Nest, situated in Kench's terrace in Shillong. Let me tell you, if you are looking for comfy and cosy accommodation, you will definitely not like the accommodation here. We are a group who always look for budget accommodation rather than cosiness and hence we chose this. Also, we just needed a place to crash as we were staying in Shillong just for a night. So, this place was more than luxury for us.

This is at 5.30 PM

After freshening up, we took a stroll through the Police Bazaar area and main area of Shillong. We would have got a share auto or taxi . But we preferred to walk around to get a feel of the place. The most interesting part of the North East is that the region become dark soon. It ideally means that we should plan your daily trips well in advance. Sunrise is early and Sunset is also early is the mantra you have to keep in mind while travelling in the North Eastern part of India.

And this at 5.30 AM

After walking in the chill weather, we reached a food joint near Police Bazaar. Hot piping momos and spicy Gobis were ordered and it satiated our taste buds. After a heavy dinner, we were unable to walk the same distance return and hence we took a share taxi back. The excitement was palpable as our second day was a journey to the place with rain, waterfalls, caves, natural bridges and much more. Reassuring and reminding ourselves to get up at 6 AM the next day, cosying under the Rajai, we slept peacefully to explore more and travel even more the next day.

• Distance Travelled: 120 Kilometres

• Must try: Eat Momos & a Stroll Through Shillong at Night

• Stay: Traveller's Nest, Kench's Terrace, Shillong
• Ph: 0364-2501108, 9774077511

North-East Sojourn: A Prelude

"Good Things Happen When You Least Expect It"- Anonymous

A trip to North East was never ever part of my life in the wildest dreams. Especially with a four-year-old, I could never ever think of a trip to a place with very less connectivity and huge planning. Even though reading blogs and travelogues about it make you yearn for the place, I had always thought that the visit may not happen anytime sooner.

That's when I understood that the best things happen when you least expect it. 

Chetna, in our team of women travellers, had shared her dream of travelling to Rajasthan.But it immediately became a 'dream' when we checked for the flight tickets.The flights were sky-rocket and we decided to zero-in for another place. But as we always say between us, we will definitely go somewhere this December. And here we are, off for a week-long sojourn to the two North Eastern States States - Meghalaya & Assam.

PC: Google

Trips never happen as you always planned.We too faced several hurdles. Leaves, ailments, bad planning, to name a few dogged us in the initial stage. But maybe this trip was meant to happen, everything fell in place soon after. We four women - Chetna, Karthi, Sri, Me - and one four-year-old guy - Shashank, were part of each and every stage of the planning. We met through Traveler & Explorer's Girls Meet Up Group and have done several trips before. In the next few posts,(hopefully) I will be writing about this eight-day long journey to the NE.

From the (supposedly) pleasant climate of Bengaluru, we travelled all the way to Guwahati and explored the chillness of Shillong and the hills of Meghalaya and Cherrapunje. We also travelled in brief through Upper Assam regions like Majuli and spotted a few one-horned rhinos in Kaziranga. Savouring and experiencing the local food and culture, along with understanding their life, the one-week-long sojourn made us realise that there is so much more to explore.

Cup of (North East )Joy

I don't know if this is how travel blogs are written. Besides being a lazy person when it comes to writing, I normally prefer to experience things rather than writing unless it HAS TO BE told. As a few of my close kin constantly reminds me of the need to document the experience, I am trying to do it. Do read and let me know how you feel about it.

Cheers to you all!